Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/074

nawet rozwikływać ich. Naprzykład, w jaki sposób możesz pan posiadać spis kamieni, które, zaręczam, są moją własnością.
 — Oto spis! — rzekł detektyw, dobywając papier i porównując. — Dalibóg, nawet pismo to samo!
 — Rzecz bardzo interesująca, trzeba zobaczyć! — powiedział Mitchel, wstał, okrążył stół i spojrzał przez ramię Barnesa. — Widzi pan, nie proszę wcale, byś mi pan dał do ręki te papiery. Mógłbyś pan sądzić, że je chcę zniszczyć.
 Bez słowa podał mu Barnes obie listy, a Mitchel, wróciwszy z ukłonem na swoje miejsce, zbadał je starannie, potem zaś zwrócił detektywowi.
 — Jestem pańskiego zdania! — oświadczył. — Pismo jest to samo. Cóż pan tedy wnioskuje?
 — Co wnioskuję, mój panie? Spis ten znalazłem w sukni Róży Mitchel.
 — Co? Czyż masz pan na myśli, że jest ona ową damą, której skradziono klejnoty?
 Szczere zdumienie, widne w rysach Mitchela, wytrąciło Barnesa na chwilę z równowagi, gdyż jeśli on tego nie wiedział, sprawa była jeszcze bardziej zagadkową.
 — Twierdzisz pan, że nie wiedziałeś o tem?
 — Skądże miałbym wiedzieć?
 Nastało krótkie milczenie, a obaj rozważali sytuację.
 — Mr. Mitchel, — rzekł wreszcie chłodno Barnes — bardzo mi przykro, ale z konieczności muszę pana aresztować.
 — Pod jakim zarzutem?
 — Pod zarzutem kradzieży klejnotów, a może także zamordowania Róży Mitchel.
 — Czy spieszno panu zabrać mnie?
 — Cóż to znaczy?