Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/082

 — Powiedz raczej, nazwisko owej kobiety, które było opublikowane w dziennikach.
 — To prawda! Nie pomyślałem o tem. Oczywiście, jej nazwisko, ale kręci mi się w głowie i jestem strasznie wzburzony. Przybyłem prosić, byś mi zaręczył, ze nie masz z tem wszystkiem nic wspólnego.
 — To niemożliwe.
 — Jakto, wzbraniasz się? Nie chcesz wyznać bezwiny swojej? W ten sposób jest to wprost przyznaniem się do zbrodni.
 — O, nie! Nie przeczę niczemu i do niczego się nie przyznaję. Czy pamiętasz nasz zakład? Przepowiedziałem zgóry, że posłyszawszy o jakiejś zbrodni, przyjdziesz do mnie zaraz, pytając czy to nie moja i przestrzegłem, że nie powiem nic. Trzymam się tylko słów moich.
 Nastało milczenie, przygnębiony Randolph podszedł do okna, a Mitchel patrzył za nim, uśmiechając się wesoło.
 — Randolphie! — spytał. — Czy czujesz wyrzuty sumienia?
 — Tak i to bardzo dotkliwe! — odparł, spojrzał na przyjaciela bystro i obrócił się.
 — Czemuż tedy nie idziesz na policję, by sobie ulżyć?
 — Jest to istotnie, jak sądzę, obowiązkiem moim, ale uważam za nikczemność zdradzenie przyjaciela!
 — Zaliczasz mnie tedy jeszcze do przyjaciół swoich. Cenię to bardzo i na dowód powiem ci, co masz uczynić, by zaspokoić skrupuły sumienia, nie szkodząc mi przezto.
 — Daj Bóg, by to było możliwe!
 — Nic łatwiejszego. Idź do Barnesa i opowiedz mu wszystko co wiesz.