Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/098

 — Nie wiesz jeszcze o co poproszę.
 — Rzecz obojętna. Uczynię wszystko, co zechcesz.
 — Jesteś godna miłości mojej!
 Przyciągnął ją do siebie łagodnie i pocałował w usta.
 — Nie mówię tego przez zarozumiałość, gdyż kocham cię tak bardzo, jak tylko kochać może mężczyzna. Gdybym spostrzegł, że niegodna jesteś miłości mojej, przepadłbym na zawsze.
 — Możesz mi zaufać, Roy!
 Słowa te były proste, ale ton ich namiętny przejawiał prawdę pełną.
 — Tedy powiem zaraz o co idzie, gdyż powinno się to stać prędko. Bądź gotowa... Któż to?
 Mitchel wyrzekł słowa ostatnie tonem ostrym, wstał i postąpił parę kroków. Pokój był słabo oświetlony, gdyż Emilja nie znosiła jaskrawizny lamp. Na drugim końcu, przy drzwiach stał ktoś, kto obudził uwagę Mitchela. Była to Lucette.
 — Matka J. W. Panienki przysyła mnie, bym spytała, czy państwo raczą zejść na kolację?
 — Przyjdziemy zaraz! — odparła Emilja, a Lucette opuściła pokój.
 — Co to za dziewczyna? — spytał Mitchel, a Emilja objaśniła, w jaki sposób służąca dostała się do domu.
 — Wydaje się spokojną, rozsądną dziewczyną! — powiedział Mitchel głośniej niż należało. — Jest nawet zanadto spokojna, gdyż wejście jej przeraziło mnie. Chodźmyż teraz. Mam dość czasu powiedzieć, o co cię chcę prosić na pojutrze.
 Po kolacji zaprowadził Mitchel obie siostry i matkę do teatru, ponieważ zaś w obie strony