Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/123

ofertą, a nie mogę przecież brać dwu honorarjów za jedną funkcję.
 — Odmawiasz pan tedy pomocy?
 — Przeciwnie! Postaram się z całą usilnością wykryć złodzieja i zwrócić własność, ale nie przyjmę zapłaty. Natomiast poproszę o pomoc pani.
 — Uczynię wszystko co trzeba.
 — Proszę mi tedy przedewszystkiem powiedzieć, czy nie ma pani podejrzenia jakiegoś.?
 Miss Remsen zawahała się, a detektyw patrzył bacznie w jej twarz.
 — Czy czuła pani, że ktoś wyciąga szpilkę z włosów? — spytał, gdy milczała.
 — To prawda! — rzekła po chwili. — Ale uświadomiłam sobie wszystko dopiero po niewczasie.
 — Czemuż nie stawiła pani oporu, nie wykrzyknęła?
 Znowu zawahała się z odpowiedzią.
 — Wiem, że masz pan prawo stawiania pytań takich — odparła po chwili, tonem stanowczym — i odpowiem, jeśli na tem panu zależy. Proszę mi przedtem jednak powiedzieć, czy byłoby dobrze wymieniać nazwiska na podstawie bardzo słabych podejrzeń. Miast pomóc, zaszkodziłabym, kierując uwagę pańską w niewłaściwą stronę.
 — Taka możliwość istnieje rzeczywiście, Miss Remsen. To też, poprzestanę na doświadczeniu własnem, nie biorąc za podstawę działania tego, co mi pani powie.
 — Zgoda! Proszę mi jeszcze przyrzec, że nie będziesz pan wyciągał przedwczesnych wniosków i tropił człowieka, którego wymienię.
 — Jestem gotów pójść za wolą pani. Nie wystąpię przeciw danemu osobnikowi, o ile nie będę miał innych dowodów, prócz podejrzeń pani.