Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/149

 — No, jakże? Wszakże żyłem z nią, zanim uciekła.
 — Czy wiesz pan gdzie jest teraz?
 — Nie! Niech ją wszyscy djabli...
 — Wiedz pan, że zmarła, zostawiając 100.000 dolarów, po które nie zgłosił się dotąd nikt jeszcze.
 Przybysz podskoczył, jakby po strzale, wlepił oczy w detektywa, potem gwizdnął zcicha, a na twarzy jego zjawił się złośliwy uśmieszek, który nie uszedł uwagi Barnesa.
 — Czy to prawda? — spytał po chwili.
 — Oczywiście. Kobieta nie żyje, a spuścizna znajduje się w miejscu, skąd mogę ją podjąć dla człowieka który mi udowodni prawa swoje.
 — A któżby to mógł być?
 Czekał chciwie odpowiedzi, a Barnes poznał, że zagrał atutem.
 — Mr. Mitchel. Przybyłem w celu wyśledzenia go. Sądziłem, że spadkobierca zapłaci mi ładne honorarjum, w razie powodzenia. Myślałem, że znajdę męża zmarłej, który ma niezaprzeczalne prawo.
 — Acha! — rzekł Mitchel, usiadł i zapadł w dumanie, a Barnes uznał, że lepiej czekać aż przemówi.
 — Słuchaj pan, ile żądasz za dostarczenie pieniędzy? — spytał wkońcu przybyły.
 — Nie mogę ich wcale dostarczyć! — odparł detektyw — zanim nie dostanę od pana dowodu, że jesteś mężem zmarłej.
 — Wszakżem powiedział już, że żyłem z nią, dopóki nie uciekła...
 — Tak, żyłeś pan... Ale czy wzięliście ślub, jak przystało?
 — Oczywiście! Wszakże mówiłem już, że byłem jej mężem.