Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/154

Barnes poznał, że musi działać szybko, by nie stracić możności dowiedzenia się czegoś od tego człowieka.
 — Przepraszam, panie Neuilly! — zawołał spiesznie. — Zechcesz pan chyba pomóc do ujęcia mordercy tej kobiety!
 Słowa te odniosły zamierzony skutek.
 — Mordercy? Czyż została zamordowana? — spytał starzec, wracając na swoje miejsce.
 — Róża Montalbon została przed kilku miesiącami zamordowana w Nowym Jorku, ja zaś sądzę, że jestem na tropie zbrodniarza. Racz mi pan dopomóc.
 — To zależy od okoliczności. Powiadasz pan że tę kobietę zamordowano. To zmienia w znacznym stopniu mój stosunek do rzeczy. Miałem ważne, dla mnie przynajmniej ważne powody, by nie mówić o niej z panem, ale skoro nie żyje, powody te ustają.
 — Chciałbym się dowiedzieć poprostu, czy znałeś pan niejakiego Leroy Mitchela, uchodzącego za jej męża?
 — Znałem dobrze tego, na baranka farbowanego szubrawca, który zachowywał się zresztą, jak człowiek kulturalny.
 — Wiesz pan, co się z nim stało?
 — Nie wiem. Nagle opuścił Nowy Orlean i nie wrócił już.
 — Czy znałeś pan małą Różę Mitchel?
 — Ach, jakże często miałem ją na kolanach. Człowiek ten był jej ojcem. Podszedł jedną z najsłodszych dziewcząt, jakie żyły na świecie!
 — Czy znałeś pan tę dziewczynę? Znasz pan może nazwisko jej?
 — Tak.
 — Proszę o nie.