Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/155

 — To moja tajemnica, zbyt długo skrywana, bym ją miał powierzać obcemu. Musiałbyś pan przytoczyć ważne powody, chcąc się dowiedzieć tego.
 — Objaśnię rzecz całą. Ten Mitchel przebywa obecnie w Nowym Jorku i lada dzień poślubić ma bardzo piękną, młodą damę. Poza tem przypuszczam, że zamordował Montalbon, wymuszającą odeń pieniądze, by się jej pozbyć. Ma także dziecko przy sobie.
 Neuily zerwał się wzburzony i jął chodzić po pokoju.
 — Powiadasz pan, że ma tę małą przy sobie?
 — Tak. Oto jej fotografja.
 Podał starcowi odbitkę Lucette.
 — Bardzo, bardzo podobna! — mruknął Neuilly i zapadł w milczenie.
 — Zdaniem pańskiem, zamordował tę Montalbon? — spytał po chwili.
 — Tak sądzę.
 — Straszne to przywodzić na stryczek ojca tego dziecka! Co za hańba! Co za hańba! Ale sprawiedliwość przedewszystkiem!
 Mówił do siebie raczej, niż Barnesa.
 — Nie powiem panu żądanego nazwiska, ale pojadę razem do Nowego Jorku i jeżeli ta historja jest prawdziwą, poruszę ziemię i niebo, by się stało zadość sprawiedliwości, a nową ofiarę wyrwę ze szponów potwora.
 — Doskonale! — wykrzyknął detektyw bardzo zadowolony z wyniku wizyty. — Jedno jeszcze Mr. Neuilly! Co pan wiesz o istnieniu tego drugiego Leroy Mitchla?
 — Nigdy go nie widziałem, ale doszły mnie słuchy. Tkwiła w tem tajemnica, której nigdy przeniknąć nie zdołałem. Zdaje się kochał tę