Strona:H. G. Wells - Gość z zaświatów.djvu/56

—   54  —

 — A w jaki sposób?
 — A no z pomocą tej fuzyi — bąkał biedny wikary, rumieniąc się cokolwiek.
 — Aha!... tej fuzyi... no, to niby tak, jak mnie?...
 — Na szczęście nie zabiłem ciebie!
 — Ale zawsze miałeś myśl zrobienia ze mnie tego samego, co z tej oto ptaszyny, to znaczy, że byłbyś mi włożył oczy szklane, zamiast moich własnych, a potem albo umieścił mnie na jakiej sztucznej gałęzi, jak tego oto nieszczęśliwca, albo co gorsza włożyłbyś mnie do takiego oszklonego pudełka, jak te motyle, które spoczywają w szkaradnej zielonej tkaninie, mającej zapewne kolorem przypominać trawy i kwiaty.
 — Widzisz, co do ciebie... i chciał dalej rzecz swoją prowadzić duchowny, ale i tym razem przeszkodził mu niezmordowany w zapytaniach gość jego:
 — Być tak, jak ten ptak i te motyle, to znaczy po waszemu być umarłym?
 — Tak jest, one nie żyją, czyli one są umarłe.
 — Biedne małe stworzonka! Zaczekaj, muszę coś zjeść jeszcze, tak mię wzruszył ich los. Ale ty mówisz, że je pozabijałeś wszystkie, a nie powiadasz, dlaczego to zrobiłeś.