Strona:H. G. Wells - Gość z zaświatów.djvu/74

—   72  —

 — Bardzo dobrze! Tłumacz pan — objaśniaj — usprawiedliwiaj się!
 To mówiąc, rozsunął nogi na szerokość niepraktykowaną w okolicznościach mniej ważnych, skrzyżował ręce na piersiach, i stał tak niby posąg komandora z melodramatu ze wzrokiem, którym przeszywał winowajcę.
 A wikary pod wrażeniem tej impozycyi i tej stanowczości tracił coraz bardziej pewność siebie, wątpić już nawet zaczynał, azali to, co przeżywał dzisiejszego popołudnia nie było wistocie snem jakimś, albo czy on sam nie jest w tej chwili igraszką prostej halucynacyi, a gdy tak milczał, rozważając które z dwóch przypuszczeń mogło być prawdopodobniejszem, proboszcz, który drżał ciągle tem samem oburzeniem, ponowił swoje zapytanie:
 — A więc...?
 — Jest to sprawa tak pełna konsekwencyj....
 — Że będzie ona mieć konsekwencye — mogę panu poręczyć z góry.
 Nie zważając już na tę ostatnią pogróżkę, która także nie była lada czem, zebrał wikary swoją odwagę i odezwał się w te słowa:
 — Wyszedłem dzisiejszego popołudnia z myślą poszukiwania nader osobliwego ptaka,