Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/102

wozem — zawołała Pollyanna, podbiegając do Nansy. — A jaki ten doktór miły!
 I w kilku słowach opowiedziała Nansy swoją rozmowę z doktorem, poczem pobiegła do ciotki.
 Pannę Polly zastała w salonie.
 — Pollyanno, czyj to powóz zatrzymał się przed chwilą przed bramą? — zapytała, jak zwykle, sucho panna Polly.
 — Doktora Chilton‘a! Nie zna go ciocia?
 — Doktór Chilton? Cóż on tu robił?
 — Odwiózł mnie swoim powozem. Ach, ciociu, zaniosłam galaretkę panu Pendltonowi i...
 — Pollyanno, czy on się tylko nie domyśla, że to ją ją posłałam? — przerwała panna Polly, podnosząc głowę.
 — Ależ nie! Nawet mu powiedziałam, że to nie ciocia!
 Twarz panny Polly zaczerwieniła się w jednej chwili.
 — Jakto? Więc powiedziałaś mu, że to nie ja przysyłam?
 Pollyanna szeroko otworzyła oczy, zdziwiona potępiającym głosem panny Polly.
 — Ależ ciociu! Czy mi ciocia nie mówiła?
 Panna Polly westchnęła beznadziejnie.
 — Mówiłam ci, Pollyanno, że to nie ja posyłam i prosiłam, abyś tak się zachowywała, by on czasem tego nie pomyślał! A to wielka różnica, niż mu powiedzieć, że to nie ja posyłam.
 I powiedziawszy to, wyszła z pokoju.
 — O Boże! Zrobiłam coś złego! I to najgorsze, że nie widzę w tem żadnej różnicy — westchnęła ciężko Pollyanna.