Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/105

 Lecz Pollyanna, skacząc znów dokoła ciotki, zawołała:
 — Ciocia nie zabroniła mi uczesać się! Kto milczy, ten się zgadza... Tak, jak wtedy było z tą galaretką dla pana Pendltona! A teraz proszę zaczekać... zaraz przyniosę grzebień.
 I wybiegła z pokoju.
 — Ależ, Pollyanno, Pollyanno — protestowała ciotka, idąc bezwiednie za siostrzenicą do jej pokoju na pierwsze piętro.
 — Ach, ciocia nawet przyszła do mnie — wołała dziewczynka, witając ciotkę na progu swego pokoju. — Tak będzie lepiej... już mam grzebień... proszę siadać... o, jak to będzie wspaniale!
 — Ależ Pollyanno, ja...
 Panna Polly nie dokończyła zdania, bo ku wielkiemu swemu zdziwieniu zobaczyła, że siedzi już na małem krzesełku przed lustrem, a na włosach poczuła niecierpliwe, lecz wprawne paluszki Pollyanny.
 — Jakie śliczne ciocia ma włosy! I jakie gęste! Uczeszę je tak ładnie, że wszyscy będą podziwiali!
 — Pollyanno — mówiła tymczasem stłumionym głosem panna Polly. — Wogóle nie rozumiem, dlaczego pozwalam ci robić te wszystkie głupstwa!
 — Przecież cioci będzie przyjemnie, kiedy wszyscy będą na ciocię patrzyli z zachwytem. Ja sama tak lubię patrzeć na wszystko piękne!
 — Ależ...
 — Często czesałam moje panie z dobroczynności, ale żadna z nich nie miała tak pięknych i obfitych włosów, jak ciocia! Ach, mam jeden