Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/108

 — Panie doktorze! Panie doktorze Chilton, czy przypadkiem nie mnie pan szuka?
 — Właśnie ciebie! Zechcesz może zejść!
 A tymczasem w sypialnym pokoju panna Polly, czerwona z gniewu, wyciągała szpilki, przytrzymujące szal.
 — Jak mogłaś, Pollyanno — mówiła z wyrzutem w głosie. — I pomyśl tylko, że mnie w tem przebraniu widziano!
 Pollyanna stanęła zmieszana.
 — Przecież ciocia wyglądała tak pięknie, tak naprawdę pięknie!
 — Pięknie! — powtórzyła z pogardą panna Polly, odrzucając na krzesło szal i zaczęła przyprowadzać „do porządku“ uczesanie.
 — O ciociu, proszę... Niech ciocia tak zostawi.
 — Zostawić tak, jak jest? — odparła panna Polly z oburzeniem — nie, moje dziecko, przenigdy!
 I w mgnieniu oka znikło arcydzieło paluszków Pollyanny!
 — Ach, jaka szkoda! Ciocia była taka ładna! — mówiła prawie ze łzami w oczach Pollyanna, wychodząc z pokoju.
 Doktór czekał na nią w powozie.
 — Zapisałem choremu lekarstwo i przyjechałem po nie — rzekł, uśmiechając się. — Jedziemy?
 — Pan pewnie ma na myśli receptę do apteki! O, ja to umiem! Dawniej często przynosiłam z apteki lekarstwa dla pań z dobroczynności!
 Doktór znów się uśmiechnął.
 — Tymczasem chodzi o pana Pendltona, który chciałby cię dziś widzieć, a ponieważ deszcz prze-