Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/126

mowe, potrzebne są ręka i serce kobiety, lub obecność dziecka, Pollyanno! Ja nie mam ani jednego, ani drugiego. — A teraz, potem co ci powiedziałem, czy zgodzisz się zamieszkać u mnie?
 Pollyanna ciągle słuchała w skupieniu, ale gdy skończył, twarzyczka jej rozpromieniła się i dziewczynka podskoczyła radośnie.
 — Więc pan mówi, że przez cały czas brak panu było serca kobiety?
 — Tak, dziecino.
 — Ach, jak się cieszę! Jak wszystko dobrze się składa! A więc pan będzie mógł wziąć nas obie! Jak to będzie cudnie!
 — Wziąć nas obie? — powtórzył zdumiony pan Pendlton.
 Pollyanna zmieszała się nieco.
 — Jeżeli ciocia Polly gniewa się wciąż jeszcze na pana, to na pewno przestanie, gdy jej pan powie wszystko to, co mi powiedział przed chwilą. A wtedy zamieszkamy tu obie!
 Po tych słowach Pollyanny w oczach pana Pendltona można było odczytać wyraźne przerażenie.
 — Ciocia Polly ma tu zamieszkać! — zawołał ze zdumieniem.
 Pollyanna szeroko otworzyła oczęta.
 — A możeby pan chciał przenieść się do niej? Coprawda dom nie jest taki ładny, ale zato...
 — Pollyanno, co ty wygadujesz! — przerwał pan Pendlton z wyrzutem w głosie.
 — Pytam tylko, gdzie będziemy mieszkały — odpowiedziała zdziwiona dziewczynka — przecież pan