Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/136

wię ci jeszcze raz, że panna Polly niepokoiła się o ciebie bardzo!
 — Ach tak! — odparła Pollyanna, przypominając sobie pytanie, jakie miała zadać ciotce po powrocie — bardzo mi przykro, że się niepokoiła z mojego powodu.
 — A ja się z tego bardzo cieszę — odparła Nansy.
 Pollyanna spojrzała na nią ze zdziwieniem.
 — Cieszysz się, że ciocia niepokoiła się o mnie?
 Ależ, Nansy, to wcale nie tak się gra w zadowolenie!
Tu się niema z czego cieszyć.
 — Ach, wcale nie myślałam grać w zadowolenie! Ty nawet nie domyślasz się, co to znaczy, że panna Polly niepokoiła się o ciebie, dziecinko!
 — To znaczy, że się męczy, a to jest bardzo przykre uczucie. Cóż to może znaczyć więcej?
 — A więc ci powiem: to znaczy, że panna Polly tym razem zrobiła to nie z obowiązku!
 — Jakto, Nansy? — zawołała Pollyanna zgorszona. — Ciocia Polly zawsze przecież spełnia swe obowiązki. Jest to osoba bardzo obowiązkowa — mówiła, bezwiednie powtarzając słowa pana Pendltona.
 Nansy roześmiała się.
 — Owszem, jest taka i taka zawsze była, ale od czasu jak jesteś u nas, zaszła w niej pewna zmiana.
 Pollyanna zamyśliła się.
 — Wiesz, Nansy, chciałam cię o coś zapytać.