Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/157

panna Polly od chwili, gdy na prośbę Pollyanny zaczęła nosić koronki i wstążki.
 — No pewnie, bo przecież wcale nie jest stara — zauważył Tomasz.
 — Jeśli nie jest, to w każdym razie wyglądała na taką przed przyjazdem Pollyanny. Powiedzcieno mi, Tomaszu, kto był jej narzeczonym? Tego dotychczas jeszcze nie wykryłam!
 — Naprawdę? — zapytał starzec zagadkowo — a więc jeśli kiedykolwiek dowiesz się o tem, to w każdym razie nie ode mnie.
 — Proszę powiedzieć, Tomaszu, — nastawała Nansy — wszak wiecie, że jest moc osób, których mogłabym o to zapytać.
 — Możliwe, ale jest jedna, która ci nie odpowie: to — ja!
 Nagle twarz starego rozpromieniła się.
 — No, a jakże czuje się dziś nasza maleńka? — zapytał.
 — Ciągle bez zmiany! Właściwie śpi, mówi, usiłuje uśmiechać się i cieszyć, gdy się pokaże słońce lub księżyc — oto i wszystko! Czasami aż mi się chce płakać, gdy na nią patrzę.
 — A tak, to jej gra! Niech ją Bóg błogosławi — powiedział staruszek wzruszony.
 — Czy i wy też wiecie o tej grze? — zapytała Nansy.
 — O, oddawna!
 Starzec zamilkł na chwilę, a potem dodał drżącym ze wzruszenia głosem:
 — Pewnego razu narzekałem, że jestem taki