Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/164

okolicznościach Nansy cieszyłaby się niezmiernie ze sposobności przestąpienia progu tajemniczego domu pana Pendltona. Dziś jednak szła z ciężkiem sercem i nic nie mogło jej rozchmurzyć. Nawet nie rozglądała się po przedpokoju przez tych kilka minut, które czekała na pana Pendltona.
 — Jestem Nansy — odezwała się pełnym szacunku tonem w odpowiedzi na pytający wzrok pana Pendltona. — Panna Harrington przesyła panu przeze mnie wiadomości o Pollyannie.
 — A więc?
 Z tonu, jakim powiedziane były te dwa słowa, Nansy zrozumiała, że pan Pendlton przeczuwa coś złego.
 — Nowiny nie są dobre, proszę pana.
 — Nie chcecie przecież powiedzieć...
 Pan Pendlton nie dokończył, a Nansy opuściła oczy.
 — Niestety, proszę pana, doktór-specjalista powiedział, że już nigdy nie będzie mogła chodzić!
 Grobowa cisza zapanowała przez chwilę w pokoju, poczem pan Pendlton stłumionym głosem wyszeptał:
 — Biedne, biedne dziecko!
 Nansy spojrzała na niego, lecz natychmiast opuściła oczy. Nie spodziewała się nigdy, aby ten człowiek, taki zwykle ponury i zgorzkniały, mógł się zdobyć na tak szczere i głębokie współczucie.
 Po chwili milczenia odezwał się głosem beznadziejnie zgnębionym:
 — Boże! Jakie to okrutne — nie móc już nigdy