Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/179

cina starała się pocieszyć całe miasto! A teraz znów oni przychodzę, aby ją pocieszać!
 — Ale jak pocieszać? W jaki sposób?
 — Poprostu tak, proszę pani, to jest gra...!
 Panna Polly tupnęła nogą ze zdenerwowania.
 — Nansy! Jesteś, jak i tamci wszyscy! Wytłumaczże mi, co to za gra?
 Nansy spojrzała na pannę Polly, wahając się przez chwilę.
 — Dobrze, opowiem pani wszystko — powiedziała wreszcie z rezygnacją. — Jest to gra, której nauczył Pollyannę jej ojciec. Pewnego razu, gdy jeszcze była zupełnie mała, otrzymała w paczce misjonarskiej, zamiast oczekiwanej lalki — kule. Naturalnie, rozpłakała się, jak każde dziecko, ale ojciec powiedział jej na to, że w każdej okoliczności można zawsze znaleźć coś pocieszającego, a więc, że otrzymawszy kule, powinna się również cieszyć!
 — Cieszyć się, otrzymując kule? — zawołała panna Polly, i w tej chwili poczuła, jak łzy ściskają jej gardło, pomimo woli bowiem pomyślała o bezwładnych nóżkach dziewczynki.
 — Tak jest, proszę pani! Ojciec wytłumaczył jej, że powinna się cieszyć z tego, że ich nie potrzebuje!
 — O, Boże! — zawołała panna Polly wzruszona.
 — Od tego czasu — mówiła dalej Nansy — Pollyanna starała się zawsze, wszędzie i we wszystkiem znaleźć coś pocieszającego. Opowiadała mi, że wówczas nie myślała już o lalce, lecz cieszyła się, że nie potrzebuje kul. Grę tę nazwała „grą w zadowolenie“ i stosuje ją zawsze i wszędzie!