Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/186

jej ciotki, tem bardziej, że jestem przekonany, że mi odmówi.
 — Więc trzeba zrobić tak, aby sama pana zaprosiła!
 — Ale jak to zrobić?
 — Narazie nie wiem... pomyślę.
 — Rozumiem ją dobrze — mówił doktór Chilton — ale cóż z tego! Zanadto jest dumna, aby zrobić pierwszy krok pojednawczy. A tymczasem, gdy pomyślę, że to biedne dziecko skazane jest na mękę wiecznego leżenia, to...
 Doktór Chilton nie skończył, lecz, nerwowo ściskając ręce, zaczął chodzić dużemi krokami z kąta w kąt.
 — A żeby tak ktoś inny dał jej do zrozumienia...? — powiedział pan Pendlton.
 — Dobrze — ale kto?
 — Nie wiem... nie mam pojęcia — odparł bezradnie pan Pendlton.
 Dżimmi, który przez cały czas słuchał uważnie, bojąc się opuścić choć jedno słówko, nagle wyprostował się.
 — A więc, na Boga, ja to zrobię — wyszeptał — ja jej powiem!
 I wyślizgnąwszy się nieznacznie przez furtkę, pobiegł co tchu w kierunku willi panny Harrington.