Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/188

 — Nie chciałem wcale panią rozgniewać — powiedział — dlatego też odrazu powiedziałem o możliwości uzdrowienia Pollyanny... Spodziewałem się, że pani wysłucha do końca.
 — Dżimmi, co chcesz przez to powiedzieć?
 Dżimmi znów westchnął.
 — Postaram się wszystko, wszystko pani opowiedzieć.
 — Dobrze, chłopcze, ale mów spokojnie, pokolei, a wtedy bądź przekonany, że cię zrozumiem. Nie staraj się tylko powiedzieć wszystkiego naraz, bo nic z tego nie wyjdzie.
 Dżimmi nabrał tchu.
 A więc przyszedł dziś do pana Pendltona pan doktór Chilton i rozmawiali w bibljotece.
 Dżimmi zatrzymał się i pytającym wzrokiem spojrzał na pannę Polly.
 — Dobrze, rozumiem. Cóż dalej?
 — Okno było otwarte, a ja pracowałem w ogródku tuż pod oknem i słyszałem całą rozmowę.
 — Jakto! Podsłuchiwałeś?
 — Nie, proszę pani! — Dżimmi wyprostował się dumnie. — Nie podsłuchiwałem, tylko usłyszałem niechcący rozmowę i bardzo się z tego cieszę. Pani to zrozumie, gdy jej wszystko opowiem: otóż jest możliwość przywrócenia Pollyannie zdolności chodzenia!
 — Co to ma znaczyć, Dżimmi?
 Panna Polly zdradzała coraz to większe zainteresowanie.
 — Doktór Chilton zna jednego doktora, który mógłby uleczyć Pollyannę, ale przedtem powinien