Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/19

tak niedawno jeszcze stał w jej małym pokoiku, tam, daleko na zachodzie; uklękła przy nim i ukryła twarzyczkę w swych drobnych dłoniach.
 Tak ją zastała Nansy, gdy przyszła na górę.
 W dobrej dziewczynie serce zadrżało współczuciem.
 — Biedactwo! — szepnęła, i zbliżywszy się do Pollyanny, uklękła przy niej, pieszczotliwie głaszcząc jej główkę; wkońcu zapytała o klucz.
 — Zajmiemy się rozpakowaniem kufra — rzekła, chcąc przerwać ponure myśli dziewczynki.
 — Nic tam prawie niema — szepnęła ze smutkiem Pollyanna.
 — Tem lepiej! Prędzej go rozpakujemy! — wesoło zawołała Nansy.
 — Rzeczywiście! — ucieszyła się Pollyanna, a więc mogę i z tego być zadowoloną?
 — No... niby tak! — odpowiedziała nieco zdziwiona tem zapytaniem Nansy.
 Wprawne ręce Nansy w okamgnieniu wydobyły z kufra całą jego zawartość, a Pollyanna również szybko porozkładała książki na stole, a skąpą ilość bielizny i parę sukienek umieściła w szafie.
 — Zdaje mi się, że jednak ten pokoik będzie ładny! — rzekła nagle Pollyanna, jakby chciała pocieszyć samą siebie. — Jak myślisz, Nansy?
 Odpowiedzi nie było. Nansy czegoś tak gorliwie szukała w kufrze, że aż głowę do niego schowała.
 Pollyanna tymczasem wodziła wzrokiem po gołych ścianach.
 — Nawet lusterka niema — mówiła smutnie.