Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/42

śpieszonym i był zawsze sam, co wzbudzało w Pollyannie jakiś niewyraźny za niego smutek.
 Może dlatego pewnego dnia przemówiła do niego.
 — Jak się pan miewa? Jak pięknie dziś na dworze! — uprzejmie rzekła, zbliżając się do niego.
 „Pan“ spojrzał dokoła, następnie zatrzymał się.
 — Do mnie mówiłaś? — zapytał sucho.
 — Tak jest, do pana — odpowiedziała Pollyanna rozpromieniona. — Mówiłam, że śliczna dziś pogoda! Nieprawdaż?
 — Co? Aha — hm... — mruknął i odszedł pośpiesznie.
 Pollyanna roześmiała się.
 — Co za dziwny człowiek! — pomyślała.
 Na drugi dzień znów go spotkała.
 — Dziś już nie tak ładnie, jak wczoraj, lecz pomimo to jest bardzo przyjemnie — powiedziała wesoło.
 — Co? Aha... hm... — mruknął znów „pan“ i odszedł.
 Pollyanna znów się roześmiała.
 Gdy jednak zaczepiła go raz trzeci, „Pan“ nagle zatrzymał się.
 — Kim jesteś, dziewczynko, i dlaczego zaczepiasz mnie codziennie?
 — Jestem Pollyanna Whittier. Widzę, że Pan zawsze taki samotny! Cieszy mnie, że Pan się zatrzymał. Teraz już się znamy... Tylko jeszcze chciałabym wiedzieć pańskie imię.
 — Hm... ze wszystkich...