Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/52

 — Chciałabym bardzo, lecz w sąsiedztwie niema nikogo. Zresztą nie martwię się tem. Nawet wolę czasem dorosłe osoby, bo się przyzwyczaiłam do pań z dobroczynności!
 — Hm... Pań z dobroczynności! Czy czasem nie bierzesz mnie za jedną z nich?
 „Pan“ skrzywił usta, jakby się chciał zaśmiać, lecz zaraz się powstrzymał.
 Zato Pollyanna wybuchnęła szczerym śmiechem.
 — O nie! Pan nie jest podobny do żadnej z tych pań! I nie dlatego, aby pan był mniej dobry, niż one! Jestem przekonana, że pan jest znacznie lepszy, niż się wydaje.
 Po tych słowach „pan“ zdawał się być mocno zmieszany i odszedł, nic nie odpowiedziawszy.
 Gdy w parę dni potem znów go spotkała, spojrzał na nią z uśmiechem ironicznym.
 — Dzień dobry! — zwrócił się do niej. — Czy będziesz zadowolona, gdy ci powiem, iż wiem, że słońce dziś świeci?!
 — O, nie potrzebuje mi pan tego mówić — odpowiedziała rozpromieniona Pollyanna — zauważyłam to w chwili, gdy pana zobaczyłam!
 — Jakto?
 — A tak, proszę pana. Widziałam to w pana spojrzeniu, w pana uśmiechu.
 — Hm... — mruknął znów „pan“ i odszedł.
 Od tego dnia jednak „pan“ zawsze pierwszy zaczynał rozmowę, chociaż czasem ograniczał się tylko do jednego „dzień dobry“. Ale i tych parę słów wystarczało, aby wywołać wybuch zdziwienia