Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/58

 — Nie rozumiem — przerwała pani Smith, tonem nieco podrażnionym.
 — Zaraz powiem. Otóż potem pani White cieszyła się, słysząc muzykę, że nie jest głucha, jak jej siostra. Bo, widzi pani, ja ją nauczyłam mojej gry!
 — Jakiej gry?
 Pollyanna klasnęła w rączki.
 — Ach prawda, zapomniałam zupełnie! Przecie szukałam czegoś, z czego pani też mogłaby się cieszyć!
 — Co chcesz przez to powiedzieć? — mówiła zniecierpliwiona i już wyraźnie podrażniona chora.
 — Przecież obiecałam pani! Czyż pani nie pamięta, jak będąc zeszłym razem u pani, obiecałam wyszukać coś, z czego mogłaby pani być zadowolona nawet leżąc przez cały dzień w łóżku?
 — No, tak, przypominam sobie, ale nie myślałam, żeś mówiła to poważnie.
 — Jak najpoważniej, proszę pani — odparła Pollyanna. — I znalazłam! Co prawda, było to niełatwo i muszę się przyznać, że przez długi czas nie przychodziło mi nic do głowy, lecz wkońcu znalazłam!
 — Hm... Ciekawa jestem, co to jest — rzekła pani Smith tonem niedowierzającym i trochę drwiącym.
 Pollyanna chwileczkę milczała, a potem zaczęła uroczyście:
 — Otóż myślę, że pani powinna cieszyć się z tego, że nie wszyscy zmuszeni są, tak jak pani, pozostawać w łóżku... bo, — dodała pośpiesznie,