Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/99

 — Chciałabym już odejść — powiedziała — przypuszczam, że galaretka będzie panu smakowała!
 Na te słowa pan Pendlton otworzył oczy i spojrzał na nią wzrokiem takim jakimś dziwnym, że Pollyanna stanęła zmieszana.
 — A więc ty jesteś siostrzenicą panny Harrington? — spytał łagodnie po chwili.
 — Tak jest, proszę pana.
 Wzrok chorego był wciąż tak badawczo skierowany na twarzyczkę dziewczynki, aż ta wreszcie spytała:
 — Pan pewnie ją zna?
 Na ustach chorego zjawił się dziwny uśmiech.
 — Owszem, znam!
 — Ale — dodał wciąż z tym samym uśmiechem — nie zechcesz przecież twierdzić, że to ona przysyła mi galaretkę?
 Pollyanna była coraz bardziej zmieszana.
 — Nie, proszę pana. Nawet powinnam tak się zachowywać, żeby pan nie mógł nawet przypuścić, że to ona.
 — Domyślałem się tego — powiedział pan Pendlton i odwrócił głowę, a Pollyanna, nie wiedząc, co z sobą zrobić, pocichu wysunęła się z pokoju.
 W bramie zastała doktora, siedzącego w powozie i rozmawiającego z sanitarjuszem, który stał przy nim.
 — Słuchaj, Pollyanno, czy pozwolisz, że cię odwiozę do domu? — zapytał, uśmiechając się.