Duński monarcha za życia przybierał?
Zaklinam cię na Boga: odpowiadaj.
Marcellus. To mu się nie podoba.
Bernardo. Patrz, odchodzi.
Horacy. Stój! mów; zaklinam cię: mów.
Marcellus. Już go niema.
Bernardo. I cóż, Horacy? Pobladłeś, drżysz cały.
Powiesz-że jeszcze, że to urojenie?
Cóż myślisz o tem?
Horacy. Bóg świadkiem, że nigdy
Nie byłbym temu wierzył, gdyby nie to
Tak jawne, dotykalne poświadczenie
Własnych mych oczu.
Marcellus. Nie jestże to widmo
Podobnem, powiedz, do zmarłego króla?
Horacy. Jak ty do siebie. Taką właśnie zbroję
Miał wtedy, kiedy Norwegczyka pobił:
Tak samo, pomnę, marszczył czoło wtedy,
Kiedy po bitwie zaciętej na lodach,
Rozbił tabory Polaków. Rzecz dziwna!
Marcellus. Takto, dwa razy, punkt o tejże samej
Godzinie przeszło marsowymi kroki[1]
To widmo mimo naszych posterunków.
Horacy. Coby to w gruncie mogło znaczyć, nie wiem;
Atoli wedle kalibru i skali
Mojego sądu, jest to prognostykiem
Jakichś szczególnych wstrząśnień w naszym kraju.
Marcellus. Siądźcie, i niech mi powie, kto świadomy,
Na co te ciągłe i tak ścisłe warty
Poddanych kraju noc w noc niepokoją?
Na co to lanie dział i skupywanie,
Po obcych targach, narzędzi wojennych?
Ten ruch w warsztatach okrętowych, kędy
Trud robotnika nie zna odróżnienia
Między niedzielą a resztą tygodnia?
Co powoduje ten gwałtowny pośpiech,
Dający dniowi noc za towarzyszkę?
Objaśniż mi to kto?
Horacy. Ja ci objaśnię.
Przynajmniej wieści chodzą w taki sposób:
- ↑ marsowymi kroki = wojskowymi.
