Ten ktoś, bądź pewien, przywtórzy ci zaraz,
W ten sposób: Mości dobrodzieju, albo:
Mój miły Panie, albo: widzisz Waćpan, —
Stosownie do zwyczaju miejscowego
Lub w miarę swojej attencyi.
Rajnold. Rozumiem.
Poloniusz. Skoro zaś to ci powie, rzeknie potem:
Cóżem to dalej miał mówić? do licha,
Miałem powiedzieć coś; na czemżem stanął?
Rajnold. Na tem podobno, że ktoś mi przywtórzy.
Poloniusz. Że ci przywtórzy; aha! tak więc tedy
Ten ktoś przywtórzy ci pewnie w ten sposób:
Znam tego pana, widziałem go wczoraj,
Albo: owego dnia, wtedy a wtedy,
Z tym a z tym i wistocie grał wysoko;
Albo: pokłócił się; albo: miał w czubku,
Albo: widziałem, jak wchodził do domu
Podejrzanego, i tak dalej. Takto
Na wędę fałszu złowisz karpia prawdy.
Takto rozumni, zręczni ludzie, boczkiem,
Kołując zdala, zachodząc, umieją
Trafić do celu: i tak samo Waszmość,
Według wskazówki i instrukcyi, jaką
Ci udzieliłem, poweźmiesz języka
O moim synu. Wiesz już, o co idzie?
Rajnold. Wiem, Panie.
Poloniusz. Jedź więc, niech cię Bóg prowadzi!
Rajnold. Jednakże...
Poloniusz. Zresztą sam śledź jego kroki.
Rajnold. Dopełnię tego.
Poloniusz. A niech mi się ćwiczy
W muzyce.
Rajnold. Dobrze, Panie.
(Wchodzi Ofelia)
Poloniusz. Bądź zdrów Waszmość.
Co ci to jest, Ofelio? Co się stało?
Ofelia. Ach, Panie, tak-em strasznie się przelękła.
Poloniusz. Czego? dla Boga!
Ofelia. Siedziałam przy krosnach
