Strona:Hamlet krolewicz dunski.djvu/137

Ta strona została przepisana.
—   132   —
KROL.

Pódź za mną poczciwy Laertesie! puhar trucizny zemści się za znieważony maieſtat, za ſyna i brata. (odchodzą)

SCENA XIII.
HAMLET, GUSTAW, GILDENSTERN.
GILDENTERN.

Móy królewicu! król życzy ſobie przy pożegnaniu pojednać się z młodym Laertesem — wſzyſtko iuż do twoiey gotowe podróży.

HAMLET.

Do moiey podróży! — dziękuję ci móy panie za twoie doniesienie. Biegay więc tylko, tak prędko, iak gdybyś przed śmiercią uciekał i powiédz królowi do ucha — że czekam na niego. (Gildenſtern odchodzi)

SCENA XIV.
HAMLET GUSTAW.
HAMLET

Nie możeſz ſobie tego wyobrazić Guſtawie iak się poniekąd w sercu moiém iakaś trwoga wzmaga — lecz to nic nie znaczy.

GUSTAW.

Ia ſądzę przeciwnie móy królewicu.

HAMLET

Nic to, ſame dziecińſtwo; a wſzelako byłoby może doſtateczném, na zatrwożenie iakięy niewiaſty.