Strona:Hanns Heinz Ewers - Opętani.djvu/43

 Wtedy rzekł stary: — Panie, wybacz, nie mogę... Czterdzieści cztery lat służę już w zamku i — —
 — Hrabia przerwał mu: — Dam tysiąc franków temu, kto to uczyni...
 Nie poruszyli się.
 — Dziesięć tysięcy franków.
 Żadnej odpowiedzi.
 — Dwadzieścia tysięcy franków.
 Najmłodszy z ogrodników, stojący jeszcze w grobie, spojrzał na hrabiego.
 — Czy bierzesz, panie, całą odpowiedzialność na siebie?
 — Tak!
 — Przed sądem?
 — Tak!
 — I przed księdzem?
 — Tak, tak!
 — Daj mi nóż stary i podaj siekierę! Zrobię to! Wziął nóż i zerwał płótno. Pochylił się i wzniósł ramię. I nagle poderwał się, rzucił precz nóż. — Nie, nie! — począł krzyczeć. — Ona się ze mnie śmieje... Jednym susem wydostał się z grobu i popędził w kierunku krzaków, by zniknąć w ich gęstwinie.
 Hrabia zwrócił się do przyjaciela.
 — Czy przypuszczasz, że bardziej ją kochałeś, aniżeli ja?
 — Nie, z pewnością nie.
 — Więc łatwiej ci to będzie zrobić, aniżeli mnie.
 Ale Flamandczyk wzruszył ramionami.
 — Nie jestem rzeźnikiem... Prócz tego zaś... to nie było wcale jej zamiarem...
 W kącikach ust hrabiego ukazała się ślina. A przecież wargi jego były suche, zwiędłe, blade, jak płótno.