Strona:Hans Christian Andersen - Baśnie (1929).djvu/257

z Bexu. Po raz pierwszy w życiu poznał co słabość i znużenie. Miał ochotę paść na śnieg i spać. Ale ulewa zmusiła go do szukania jakiejś schrony.
 Nagle ujrzał szałas, przyparty do skały. W progu stała dziewczyna, którą w pierwszej chwili wziął za Anetkę, córkę nauczyciela. Wydało mu się, że ją poznał gdzieś, w okolicy Grindelwaldu, owego wieczoru, kiedy to wracał z uroczystości strzeleckiej w Interlackem.
 — Skądżeś się tu wzięła? — spytał.
 — Tu mieszkam! — odparła. — Pasę trzody moje.
 — Trzody? — zawołał ze śmiechem. — Wszakże niema tu nic prócz śniegu i skał.
 — Mylisz się! — odparła. — Ot, tam, poniżej są przepyszne pastwiska i nikt mi tu nie kradnie owiec moich.
 — Odważna jesteś!
 — Podobnie jak ty!
 — Jeśli masz mleko, daj mi się napić! — poprosił. Mam wielkie pragnienie.
 — Mam coś lepszego niż mleko! — odparła. — Byli tu wczoraj turyści i zostawili pół flaszki wina. Ja nie pijam nigdy, a oni nie wrócą, przeto niech ci służy.
 Przyniosła wino, napełniła drewniany kubek i podała mu.
 — Doskonałe! — zawołał. — Nie piłem jeszcze tak ognistego wina!
 Oczy mu rozbłysły, krew zaczęła krążyć żywo, przepadły gdzieś smutki i utrapienia.
 — Ach! Wszakże jesteś Anetka, córka nauczyciela! — wykrzyknął. — Tańczyliśmy ze sobą! Daj mi całusa!
 — Pocałuję cię, jeśli mi dasz pierścień z swego palca.
 — Zaręczynowy pierścionek?