Strona:Hans Christian Andersen - Baśnie (1929).djvu/92

 Następnej nocy atoli, rybak przerywał znowu pracę i znowu powtarzał:
 — Ach, jakież to piękne!
 Podróżni z różnych krajów zjeżdżali do stolicy cesarstwa, podziwiając pałac i ogród, gdy jednak któryś posłyszał słowika, mówił zawsze:
 — Słowik jest jednak z wszystkiego najcudniejszy.
 Podróżni wracali do domu i opowiadali uczonym mężom, piszącym książki o mieście, pałacu i ogrodzie. Nie zapominali też chwalić słowika, tak że w książkach znalazł on pierwsze miejsce. Ci zaś, którzy umieli tworzyć wiersze, opiewali przecudnie słowika, mieszkającego w lesie nad jeziorem.
 Książki te przetłumaczono na wszystkie języki świata i kilka z nich dostało się również w ręce cesarza. Siedział w złotym fotelu i kiwał głową co chwila, gdyż cieszyły go niewymownie pochwalne opisy miasta, stolicy i ogrodu.
 Nagle przeczytał:
 — Słowik jest jednak najcudniejszy z wszystkiego!
 — Cóż to znaczy? — spytał. — Słowik? nie znam go wcale? Czyż żyje taki ptak w mojem państwie, a nawet ogrodzie? Nigdy o nim nie słyszałem! Jakto? Czyż mam się dopiero z książek dowiadywać o tej sprawie?
 Zawołał pewnego dworzanina, który był tak dumny, że zapytany przez kogoś podrzędniejszego, odpowiadał jeno wzgardliwie:
 — Hm!
 A przecież: „Hm!“ nic nie znaczy.
 — Żyje tu pono dziwny ptak, zwany słowikiem, — powiedział doń cesarz. — Powiadają, że jest on najcudniejszym z wszystkiego. Czemuż mi dotąd o tem nie powiedziano?