Strona:Hans Christian Andersen - Baśnie (1929).djvu/94

gdy przechodzę ponad brzegiem morza. Łzy mi napływają do oczu i wydaje mi się, że czuję pocałunki matki na czole.
 — Pomywaczko! — rzekł dworzanin. — Dam ci stałą posadę na dworze i wyrobię pozwolenie patrzenia, jak ucztuje cesarz, jeśli zdołasz nas zaprowadzić do słowika, gdyż ma on rozkaz śpiewać dziś wobec naszego władcy.
 Wszyscy udali się do lasu, gdzie mieszkał słowik. Po­łowa dworzan ruszyła ochoczo, a gdy byli w połowie drogi, usłyszeli ryk krowy.
 — Oo! — zawołał jeden z podkomorzych. — Otóż nasz słowik! Cóż za siła tonu w śpiewie tak małego stworzonka! Zaręczam, że go raz już w życiu słyszałem!
 — Nie! — odparła mała pomywaczka — To krowy ryczą. Jeszcze daleko do słowika.
 Nagle rozległ się rechot żab w bagnisku.
 — Prześlicznie! — ozwał się naczelny kapelan dworski. — Słuchajcie! Brzmi to, jak dzwony kościelne.
 — O nie, to żaby! — odparła mała pomywaczka. — Ale niedługo usłyszymy słowika.
 I słowik zaczął śpiewać.
 — Otóż on! — zawołała dziewczynka. — Słuchajcie! Siedzi tam na gałęzi.
 Rzekłszy to, pokazała małego, szarego ptaszka wśród liści drzewa.
 — Czyż możliwe? — zdziwił się dworzanin. — Całkiem go sobie inaczej wyobrażałem. Jakiż zeń prostaczek w szarej sukience. Pewnie zbladły mu barwy piór ze wstydu, że nań patrzy tylu dostojników.
 — Słowiczku! — zawołała głośno dziewczyna. — Nasz najmiłościwszy Pan chce posłuchać twego śpiewu.
 — Z wielką przyjemnością zaśpiewam, — powiedział i zaraz zaczął nucić, aż się serce radowało.