Strona:Hektor Malot - Bez rodziny.pdf/104

—   98   —

 Tak zbudowane, nie mogło być to dziecko ładnem, lecz mimowoli pociągało wzrok ku sobie i budziło sympatję. Pewien wdzięk miały jego wielkie, łzawe i czułe, jak u psa, oczy i jego wymowne usta.
 — Jesteś tego pewnym, że będzie tu dzisiaj za dwie godziny? — zapytał Witalis.
 — Z wszelką pewnością, synjorze. Jest to pora obiadowa i on sam wydziela zawsze obiad.
 — Gdyby miał więc przybyć rychlej, to powiedz mu, że Witalis przyjdzie za dwie godziny.
 — Za dwie godziny, tak, synjorze.
 Chciałem odchodzić wraz moim mistrzem, lecz powstrzymał mnie.
 — Pozostań tu, — rzekł, — wypoczniesz.
 Uczyniłem ruch wyrażający przestrach.
 — Zapewniam cię, że powrócę napewno.
 Gdy ucichł odgłos ciężkich kroków jego na schodach, dziecko, które pochylone ku drzwiom nadsłuchiwało, zwróciło się do mnie.
 — Czy pochodzisz z kraju? — zapytało mnie po włosku.
 — Nie, — odpowiedziałem po francusku.
 — Ach, — zawołało smutnie, patrząc na mnie swemi wielkiemi oczami, — tem gorzej, — wolałbym, abyś był rodem z kraju.
 — Z jakiego kraju?
 — Z Włoszech; byłbyś mi mógł powiedzieć jakie nowiny.
 — Jestem Francuzem.
 — Tem lepiej.
 — Czy wolisz Francuzów niż Włochów?
 — Nie i to nie ze względu na siebie, lecz ze względu na ciebie mówię: „tem lepiej“. Gdybyś był Włochem, to prawdopodobnie dostałbyś się w służbę synjora Garofoli, a wtedy nie móglbym ci powiedzieć: „tem lepiej“.
 Te słowa nie mogły mnie uspokoić.
 — Czy Garofoli jest złym? — zapytałem.