Strona:Hektor Malot - Bez rodziny.pdf/60

—   54   —

 Ale choć grałem, jak najlepiej, a Zerbino i Psinka pokazywały co umieją, nikt nawet nie spojrzał w naszą stronę.
 To mogło wprost doprowadzić do rozpaczy.
 Ale ja nie rozpaczałem i grałem jeszcze donośniej tak, że myślałem, iż struny mej harfy popękają. Ale napróżno. Wtedy rozkazałem Zerbinowi i Psince, by się położyły i zanuciłem moją piosenkę z takiem przejęciem, jak nigdy dotychczas. Rozpocząłem drugą zwrotkę, gdy jakiś człowiek przybrany w kaftan i w kapelusz pilśniowy zbliżył się ku nam.
 — Nareszcie!
 Śpiewałem z jeszcze większem przejęciem.
 — Hola! co robisz tu, łobuzie, — zawołał ów człowiek.
 Przerwałem, zdziwiony jego odezwaniem się i stałem z buzią otwartą w czasie, gdy on się do mnie zbliżał.
 — Odpowiesz mi, czy nie? — odezwał się raz jeszcze.
 — Jak pan słyszy, śpiewam.
 — A czy masz pozwolenie do śpiewania na placu naszej gminy?
 — Nie, panie.
 — A więc wynoś się natychmiast, bo jak nie, to wytoczę skargę przeciw tobie.
 Nie czekałem, aż ów człowiek drugi raz ten rozkaz mi powtórzy, lecz obróciłem się na pięcie i ruszyłem w drogę.
 W pięć minut potem opuściłem już tę gminę, tak mało gościnną, lecz tak pilnie strzeżoną.
 Pieski moje szły za mną z pospuszczanemi łebkami i ze smutnemi minkami, odgadując zapewne, że wydarzyła nam się niemiła przygoda.
 Gdy już dostatecznie się oddaliliśmy, by nie potrzebować obawiać się brutalnego nadejścia stróża bezpieczeństwa, uczyniłem znak ręką i natychmiast wszystkie trzy pieski stanęły naokół mnie. Kapi pośrodku, nieruchomy, z oczyma utkwionemi w moich.