Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/019

 — Znowu mnie zabiorą, każą mordować, piekielniki! bez nich ja zgubiony!
 Zacisnął pieść i grożąc bandytom, krzyknął:
 — Nie doczekanie wasze psubraty!..
 Ukląkł, chwycił rzucony rewolwer i pochylony nad trupem zawołał żałośnie.
 — Ociec, nie przeklinajcie mnie!...
 Przyłożył lufę do skroni, strzał huknął, i ciało Felkowe, drgające, zlane krwią, upadło na ojca poprzecznie. Tworzyli razem straszliwy krzyż............
 Bandytów, strzał osadził na miejscu, zlękli się, chcieli uciekać w las, ale powstrzymał ich Silny, mówiąc.
 — To Felek strzelał, pewno dobił tego chłopa co go ucapił za plecy. Chodźmy brachy, udało się nam, ale trza zmykać.
 — Tylko jeden zabity, reszta powiązana, ale do miasta dojadą i dadzą znać policji — przyświadczył Bąk.
 Podeszli bliżej i Silny krzyknął.
 — Felek wstawaj! zmykamy w las.
 Ale chłopak się nie ruszył.
 — Co, on śpi? patrzajcie... dzieciątko!...
 Cygan podniósł głowę Felka: szeroka struga krwi zalała mu ręce.
 — On zabity! krzyknął Cygan i puścił głowę chłopca.