Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/037

 Coś ci się złego w boru stało — mamrotał do siebie.
 Wyszedł przed chatę i zaczął zwoływać sarny. Kilka znajomych podskoczyło w lansadach do starego, za sarnami sunął poważnie kozioł. Grzegorz głaskał smukłe główki samiczek, całował czarne mordki i pytał troskliwie.
 — Ot... ot... ot... cóż to?... czego zmykacie, na opiekę do mnie przyszli co?.... kozu... kozu... kozu! — wołał na samca — chodź durny nie strachaj się.
 Nagle Józek trącił dziadka w bok.
 — Dziadusiu słuchajto, coś ci huka po boru.
 — Może tato trąbi?...
 — Ee nie! ja trąbkę znam, posłuchajta.
 Stary wyciągnął głowę, uszy ogarnął dłonią i słuchał.
 — Przewidziało ci się!
 Sarny lizały go po rękach, kozioł za kożuch łapał wargami. Ciepłe słupy pary buchały z nozdrzy zwierząt, które wiankiem otoczyły starego.
 — O! o! dziadziusiu! słyszyta?... — krzyknął Józek.
 — Głuchy, tępy odgłos przebił powietrze, potem drugi i trzeci. Zwierzęta nie słyszały już nic czując się bezpieczne przy swym opiekunie. Mniejsze dzieci wylazły na próg z kawałkami chleba wołając na sarny.