Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/051

 — Idy do czorta którego wołasz — rzekła nie patrząc na niego.
 W tem z ulicy ktoś krzyknął.
 — Maksym ty znowu do sołdatki w swaty?.. ot durny! wódki twojej nie piła to czego leziesz?... czysta smoła.
 Fedotka zaśmiała się i odwrócona do chłopaków na drodze krzyknęła.
 — Prawdu każyte chłopcy — czysta smoła, ani odczepić.
 Maksym splunął, porwał kosę i odchodząc burknął do dziewczyny.
 — Jeszcze ty mnie kołyś będziesz wołać, będziesz prosyty szczob ja ciebie wziął, ale ja nie durny. Tfu! z takuju diwkoj ni ładu ni składu!
 Szerokiemi krokami poszedł w stronę wsi.
 Chłopcy pobiegli za nim. Fedotka została sama.
 Zebrała szmaty na ramię i miała już odchodzić, lecz jeszcze stanęła. Wpatrzyła się tęsknemi oczyma w ciemną rzekę i szepnęła do siebie.
 — Sokoliku mój! koły werneszsia to ni jak ino czajkoj, na tej reczońce ja ciebie wypatrzę. Hej i oczy już zabolały.
 Odwróciła się odchodząc i znowu stanęła nasłuchując grzmotu szluzy.