Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/061

 Duża izba słabo oświetlona, przesiąknięta była dymem i swędem machorki. Chłopi skupieni w gromadki albo pojedynczo rozprawiali gwarnie, kurząc lulki i spluwając przez zęby daleko od siebie. Młodsi borykali się z sobą wywołując głośne śmiechy. Największy tłum stał przy wadze na środku izby gdzie leżały stosy worków. Josiel, dzierżawca młyna, wysoki, chudy żyd z pokudłaną brodą, kłócił się z chłopami którzy mu zarzucali dokładność wagi.
 Gdy Fedotka weszła, kilka głów odwróciło się do niej, a Josiel zawołał.
 — Nu! ty po mąkę?... a czemu twój bat’ko nie przyszedł, wszyscy już mąkę zabierają.
 Dziewczyna podeszła bliżej i pochylając głowę rzekła nieśmiało.
 — Ja nie po mąkę, panie Josiel, ja do was z jenteresem.... ja choczu was prosyty.
 — Nu! jakiż to interes, gadaj — zapytał żyd.
 Dziewczyna zawahała się.
 — Może nie tutki panie Josiel, może w waszej stancji — rzekła z prośbą w głosie.
 — Co to za taki interes, co aż potrzebuje sekret, kto ciebie tu przysłał?.. ha!
 — Ja sama przyszła od siebie.
 Żyd kiwnął g!ową.
 — No to chody, nie mam czasu, ale chody — rzekł do niej, idąc do bocznych drzwi.