Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/064

 — Hej Fedotka! chody w swaty, luby mene, swojewo sołdata kiń do czorta i Maksyma kiń... ja...
 Nie dokończył, pchnięty ręką rozgniewanej dziewczyny zatoczył się aż w kąt izby.
 Fedotka wypadła na drogę jednym susem, w młynie wybuchnął śmiech.
 — A szczo Anton, harna diwka! prawda? — żartowali chłopi.
 — Proklataja wid’ma nie diwka — burknął chłopak zły i spluwając odszedł do wagi.
 Dziewczyna śpieszyła do chaty biegnąc prędko, uszczęśliwiona że nie ma wojny i że Daniłko do niej wróci. W duszy jej śpiewało, radość rozsadzała jej ciemną pierś wieśniaczą, biegła podziękować Bogu za doznane szczęście.
 Wpadła w ogrodową furtkę i nagle stanęła trafiając na jakąś wielką przeszkodę, coś ją objęło i zaczęło dusić w uścisku.
 — Szczo ce? — krzyknęła przerażona.
 Włosy jej powstały na głowie. Była pewną że to smok z końca świata napadł na nią i chce zadusić. Szarpnęła się raz i drugi lecz napróżno, żelazne kleszcze trzymające ją w uścisku zacisnęły się mocniej.
 — Hospody pomyłuj — jęknęła dziewczyna.
 — Hołubko ty moja, doniu, sokoliku mój, czornobrewo, ja ciebie lublu jak durnyj, ty bu-