Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/068

 Wyszedł wzdychając ciężko.
 W chacie po chwilowem milczeniu baba i dzieci ponowiły wrzask. Baba krzyczała na Fedotkę wymyślając jej, dzieci piszczały będąc pewne że wilk zadusił krowę albo może kto się utopił. Fedotka sztywna, stała pod ścianą, i szeroko otwartą źrenicą patrzyła w słabe światełko latarki. Grube łzy spływały z jej oczu. Milczał i stary chłop, rękę opuścił na świtkę, i spoglądał na córkę uważnie.
 W oczach jego nie było już gniewu, przeciwnie, z pod przymkniętych powiek widniały dobre, łagodne błyski rozświecając ponure oblicze. Twarda, zahartowana pierś chłopa poruszyła się rzewnem uczuciem nigdy może w niej nie bywałem. Podszedł do dziewczyny i spracowaną czarną ręką pogładził ją po twarzy.
 — Idy spaty Fedotka... wże byty ne budu, idy ditia — rzekł wzruszony.
 Dziewczyna pochyliła mu się do ręki.
 — Prostyte bat’ku — jęknęła.
 — No, no, hodi! nie płacz, idy spaty.. Boh daść bude dobre.
 — Aha! howory tak do niej, howory — zatrajkotała baba — wże i tak z nieju bieda, bude jeszcze hirsza.
 — Mołczy, — rzekł chłop do żony — idąc na swój barłóg i gasząc latarkę.