Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/072

młody pan i zawołał wesoło miejscowem narzeczem.
 — Boże pomahaj! diwczata.
 — Diakujem, wielmożny panie — odpowiedziały chórem.
 — Czemu nie śpiewacie? takije harne diwczata jak kraski — mówił pan przesuwając oczyma po twarzach dziewcząt, jakby kogoś szukał.
 — My już panoczku bohaćko śpiwały — odrzekła najśmielsza pokazując wszystkie zęby.
 — A gdzie Damianówna? — zapytał pan.
 Dziewczyny obróciły się.
 — Fedotka, idy do pana, żywo!
 Ona podniosła głowę.
 — A czeho?..
 — Pan tebe wołaje, idy, — trąciła ją jedna w bok.
 Fedotka podeszła parę kroków, pan posunął naprzód koniem, patrzał na dziewczynę z uśmiechem.
 — Fedotka, zaprosisz mnie na wesele?..
 Dziewczyna spochmurniała.
 — Nijakoho wesila ne bude, — odrzekła i chciała odejść.
 — Jakto?.. twoj Daniłko wrócił z wojska, a ty jego nie chcesz?..
 Dziewczynie krew uderzyła do mózgu, zatrzęsła się od stóp do głowy.
 — Wrócił?.. — jęknęła jak nieprzytomna.