Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/110

 — Dalej ludzie! nie gadać tam a robić trza, bo pilno, zara znowu kury zaczną piać.
 Ostro zazgrzytały łopaty. W parę minut spróchniały krzyż, kilkanaście rąk spuściło na ziemię, ucałowali go wszyscy pobożnie z uszanowaniem, wsunęli w wykopany dół.
 — Daj Boże, że ten na lepszą dolę błogosławić nas będzie.
 — Amen! — odrzekli wszyscy.
 Zabrali się znowu do roboty z natężeniem, pot operlił im czoła, nie zważali na to. Bijące serca dodawały im sił, radość wielka i tryumf napełniały duszę. Rozśpiewały się w nich radosne hymny szczęścia.
 Dopięli swego.
 Jeszcze kwadrans i nad zebraną gromadą ludzi, wzniósł wysoko i rozpiął ramiona, potężny, biały krzyż wyciosany z dębu, z wyrytym napisem i datą.
 Pod blaszanym daszkiem zwisała metalowa pasyjka w cierniowej koronie.
 Chrystus z pochyloną głową patrzał w dół na ludzi z bolesnym, rzewnym uśmiechem, z dobrocią Ojca Niebieskiego, że ot, zdawało się, oderwie ramię przybite ćwiekiem i pobłogosławi:
 Ludu, coś mię ukochał, bądź błogosławiony.
 Ludu, wierny obrońco kościoła, bądź błogosławiony.