Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/115

 Parobek batem wskazywał na odległe drogi i pola.
 — O! widzi pan? te ludzie chyba u Boga mają zasługę.
 — Dziwne! dziwne! mruczał staruszek.
 — Cud nie cud — ale kiedy postawili? i tyle?
 Wjechali do Borowienek. W opłotkach ujrzeli gospodarza jadącego na jarmark.
 — Stój! — zawołał staruszek.
 — Pochwalony Jezus! a co to pan wraca? — spytał chłop uchylając czapki.
 — Wracam, mieliście wczoraj rację, bracie, przyjaciel do śmierci nie dotrzyma.
 — A bo nie, panie? święta prawda.
 Staruszek pochylił się do chłopa.
 — Co to u was tyle krzyży... nowych? spytał.
 Chłop spojrzał tajemniczo, ale uśmiechnął się.
 — Pan Bóg dał — odrzekł krótko.
 — Pozwolili postawić?
 — Nie. Ale Bóg dał taką moc, że kto robił i kiedy... niewiadomo... a stanęły wszystkie... w jednej godzinie.
 — Już ich nie zwalą.
 — A, a, a — zawołał parobek.