Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/143

ła wśród pól, jakby roznosząca modlitwę. Dźwięk drobnych janczarków przy uprzęży, niby kastanietki, niknie w uśpionej przestrzeni, ale ma swą odrębną muzyką — wesołą, co z wiotkim szelestem rozsuwanego śniegu przez płozy sań, z prychaniem koni, tworzy zgodny akord nocnej szlichtady.
 Jadą rozmarzeni, topiąc swe serca i duszą w promiennych wizjach przyszłości. Otwiera się ona przed nimi cicha, rozległa i biała jak pola, które przerzynają, dążąc do niej. Tylko świetlista, tylko jasna, oblana słońcem nadziei i szczęścia.
 A stangret i lokaj drzemią.
 Budzi ich szarpnięcie. Konie chrapią i spierają się na tyłach.
 Czujny i uważny furman Karol, pilnie spogląda na lewą stroną traktu, skąd leci strach na konie.
 — Co tam? — pyta Czesław.
 — Wilki, panie!
 — Jezus, Marja! — jąknąła kobieta.
 — Cicho! Jakie wilki, co wam się przewidziało?
 — A, ot, tam, het! Na polu. Wielmożny pan nie widzi?
 — Jakaś kupa czernieje, może krzaki?
 — Oho! nie krzaki to, a wilków cały tabun. Ciemno się robi, że już nawet ślepiami łbyskają.