Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/160

zaniósł się rozkosznym klekotem, idącym w dal jak pobudka wiosenna.
 Pod stodołą zgromadza się cała rodzina Sikory. Stary Marek z żoną i Kasia, i dzieciaki, nawet psy i rozmiauczone koty. Kasia wyciąga ręce jak do kochanka.
 — Boćku nasz! Boćku! Już ty do nas przyleciał.
 — Stróż nasz kochany! Opiekun. Dobre ptaszysko! — woła rozrzewniony Marek.
 — Bociek-Wojtek! Bociek-Wojtek! — krzyczą dzieci.
 A ptak klekoce, klekoce.
 Marek obejrzał się na okno.
 Ostre żelazo przeszywa mu serce.
 — Julek ostał sam, chodźmy do niego.
 Idzie do chaty. Po drodze uszczknął z wierzby soczystą gałązkę, pełną drobniutkich jeszcze siwych baźków. Niesie ją dla syna.
 Wchodząc do izby, mówi radośnie:
 — Wiosna jest. Kotki na wierzbinie pachną i bociek przyleciał. Widziałeś go, nieboraku?
 Julek nie odpowiedział.
 Marek przyskoczył do niego.
 Suchotnik przyparty do okna rzęzi strasznie, muzyka gra mu w płucach, oczy zachodzą białem szkłem.
 — Tato... bociek jest... słychać jak klekce... ino... ja... już nie wyjdę na świat. Tato... cze-