Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/175

owego kryzysu obłóczyn i boi się tej chwili jak skazany szafotu.
 Nadeszła Wielka Niedziela.
 Anielka wyraziła chęć pójścia na rezurekcję. Wstała raniutko, promienna, jakby zorzą wewnętrzną rozjaśniona. Ubrała się prędko i starannie, czem niesłychanie zdziwiła rodziców, nawet służącą.
 — Anielciu! siadaj z nami do powozu — woła ją matka.
 — Nie, mamo, dziękuję. Ja chcę iść piechotą; tak blisko...
 Rodzice spojrzeli na siebie i westchnęli:
 — Czy budzi się w Anielce powołanie? myślą.
 I Anielka idzie do kościoła, o szarym świcie kwietniowym, idzie przy pierwszym brzasku jutrzenki, pomiędzy wilgotnemi polami, przeprowadzana dzwonieniem skowronka, idzie z twarzą spokojną, ale smutną; cicha rezygnacja otula jej młode czoło, oczy mają wyraz natchniony.
 Idąc, rwie wątłe kwiatuszki, wytrysłe z tłustej gleby, goni wzrokiem pierwsze muszki bzykające już o świcie. Ranek jest cudny, niewinny, jak niemowlę świeżo narodzone, i kwilący, bo wszystko, co żyje budzi się i nawołuje wspólnie.
 W kościele rodzice nie mogli odszukać