Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/186

w pannie Róży, lecz ostatecznie da się to zrobić. Tylko bez presji, moja droga mamo, bez presji.
 Pani Adamowa przybrała wyraz twarzy surowy.
 — Ociągać nie można — rzekła poważnie. — To jest panna wysokiego urodzenia, bardzo światowa, wybornie wychowana...
 — Grubo przesadzona, konwencjonalna i... głupia. Nieznoszę takich lal zmanierowanych.
 — Stasiu!
 — No, przed mamą chyba mogę być szczerym? Pannie Róży, oczywiście, tego nie powiem.
 — Ale... cóż ty wygadujesz?
 — Mama sama doskonale to rozumie, że ta panna, którą mnie na żonę pasujecie, jest dobrym modelem przeciętnej panny na wydaniu, z przewróconą mózgownicą, z pretensjami, poszukującej męża z flotą i nazwiskiem. Oto i wszystko, co się o niej da powiedzieć. Mnie takie cnoty nie wzruszają; szukam duszy i szczerości w kobiecie.
 — Jakto szukasz?
 — Niech się mama nie przeraża. Właściwie już nie szukam. Decyduję się zostać małżonkiem panny Róży, lecz ideały moje są inne i te dla spokoju rodziny zachowuję w sercu. Pannie Róży na nic by się nie przydały, i do niej nie pasują. Moje marzenia, to nie ko-