Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/189

 Dziewczyna zarumieniła się ogniście, błękitne oczy aż pociemniały z wrażenia, wypukła, okrągła pierś faluje szybkiem tempem pod białą koszulą, ściśniętą wyszywanym gorsetem.
 Paciorki uwiązane na białej ślicznej szyi drżą lekko. Zulka trzyma w ręku pęki gałęzi wiśniowych i cała wygląda jak Maj. Jej czerwona spódniczka zlewa się harmonijnie z kolorytem otoczenia, ciemne bujne włosy wymykają się falą z pod barwistej chustki.
 Staś patrzy z rozkoszą na ponsowe, mokre usta dziewczyny i czuje w swej krwi taką wichurę, że aż niemal krzyk żywiołowy i jakby rozpaczliwy:
 — Ratujcie mnie! Gwałtu!
 Zulka patrzy mu prosto w oczy, słodko, obiecująco. Pewno widzi, „co się ta w panicu wyrabia“, ale na razie uznaje potrzebę politykowania.
 Mówi pół-szeptem:
 — Panicu, kiej wiśnie dojrzeją, przyjdę tu na jagody, można?
 Staś zaczyna dygotać, jakby miał dreszcze, palą go skronie.
 — Ja już mam dojrzałą wiśnię, kraśną.
 — A gdzie?...
 — Ot, tu, tu... twoje usta.
 Staś chwyta dziewczynę w ramiona i płomienne swe wargi wpija w jej usta z szałem.