Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/297

na siebie swego starego?... — spytał Romek badawczo.
 — Po jakiemu go znowu nazywasz?
 — A co przykro ci, że mówię stary? przecie nie młody.
 — Tak, ale i nie mój.
 — Jakto?... narzeczony!
 — Rom, nie drażnij mnie. Taki on mój narzeczony jak i ty.
 — Ba! ba!
 — Cóż to znaczy?...
 — Nic. Ale wiesz, ty go nie kochasz.
 — Toś nowinę powiedział! On mi brzydnie co raz więcej, i tak mi źle, tak źle.
 — Czego znowu? Masz się martwić jakimś tam bogaczem miejskim? Wstydź się!
 — Wiesz przecie, że rodzice i cała rodzina tego pragnie.
 — Ale ty nie, to grunt. Jabym, będąc na twojem miejscu, zrobił tak...
 Zaciął się trochę.
 — Jakbyś zrobił? powiedz?... powiedz koniecznie?
 W głosie Krysi brzmi tyle prośby i tak jej głos zadrżał, że Romek nabiera otuchy.
 — Dałbym kosza temu ubrylantowanemu panu i kwita! Nie kochasz go, nawet nie lubisz