Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/300

 — Hm! To mosterdzieju ponowa przysłużyła się, nikt nie wie, że my tu mamy pomiędzy sobą narzeczonych. Hm! i to mosterdzieju pokochali się w ten mig, na polowaniu.
 — A nie, dziadziu! — przerywa Krysia, to już dawno, nie teraz.
 — Tak panie, to rzecz obmyślona i zupełnie poważna, to wypadek jak słusznie mówi panna Krysia — nie dzisiejszy — rzekł pan Artur słodko uśmiechnięty.
 — A!... To pan dobrodziej wie o tem cośkolwiek?
 — Nawet dużo — odpowiada Artur, myśląc że dziadek żartuje.
 — Patrzcie się! A ja myślałem, żem nowinę powiedział. A to panie krotochwila! Widzicie dzieci, odkryto was.
 Zwrócenie się dziadka do młodych zdumiało wszystkich.
 — Kogo odkryto? — pyta Artur już zły.
 — Et, co tam mosterdzieju, lepiej toaścik wniosę.
 Staruszek wstał z kieliszkiem, zawołał z pełnej piersi.
 — Niech nam żyją i kochają się nasze drogie dzieci Kryśka i Romek Krasocki. Wiwat!
 — Co! Co? Co to za żarty? — woła Artur.
 Wszyscy przy stole zdumieni. Powstało