Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/309

 — Pan Andrzej przyjeżdża, rozumicie wy to?... mój wnuk jedyny przyjeżdża na ojcowizną com dla niego zachował. Wiwat! i... niech te dzieciątko Boże co się dziś rodzi, będzie błogosławione.
 — Mówiąc to zaszlochał stary, oparł głowę wzruszoną na ramieniu kucharza. Pan i sługa uściskali się jak bracia. Pan Marcin prędko ochłonął; krzyknął z całej piersi.
 — Do koni, żywo! kulbaczyć, ładować wjuki! Hej służba!
 — Ale panna Hania pociągnęła starego za bekieszę.
 — Jegomościuniu najdroższy, proszę się opamiętać, — mówiła ze śmiechem.
 — Co mię tu waćpanna będzie monitowała! Jędruś przyjeżdża, słyszała waćpanna?...
 — Wiem, trzeba wysłać konie na kolej w saniach, ale nie kulbaczyć; toć nie wojna ani nie podjazd.
 Pan Marcin otrzeźwiał.
 — Prawda! jak mi Bóg miły! Mądra z ciebie dziewka! Prawda, że to teraz kolejami jeżdżą, trzeba wysłać konie w saniach, prawda! prawda!
 — Dyspozycja została wydaną i w pół godziny potem, cztery rosłe mierzyny, zaprzężone w lejc, do obszernych staroświeckich sań, wysłanych dywanami, powożone przez tęgiego